“Ne olacak bu memletin hâli?”
Kahve sohbetlerinden televizyon panellerine, basına, vakıf, dernek toplantılarına.. Hemen her yerde bu şikâyetin tekrarından insan usanıyor.
İç dökmenin psikolojik rahatlık getirmesiyle, işe yarar bir şey yapılmıyor, bilinen dertler zaten bilen ku ulaklara söylenip duruyor:
• Irak meselesi! Kürdistan tehlikesi!
• Ermeni soykırımı haksızlığı!
• AB ve Kıbrıs tutturmaları..
• Başbakanlık-Cumhurbaşkanlığı-Silâhlı Kuvvetler yetki ve aday kargaşası..
• Yoksulluklar..
• İrticanın maskeli oyunları.. vs… vs.
Ve Türkiye’nin hangi konuya el atsa desteksiz kalması, yalnızlık içinde bunalıp, ABD’ye mi, AB ye mi, Müslüman kardeşlerimize mi daha çok yanaşsak çırpınışı.
Arada bir, Türkiye dışındaki Türk kardeşlerimiz aklımıza geliyor. Ortak hareket etmenin yararları, beraberlikten güç doğacağı gerçeği şöyle bir anılıyor ve Türkçüler hariç, gündemde tutulmadan rafa kaldırılıyor, unutuluyor. Bakıyorum, Kazakistan Başkanı bu yolda tek ısrarlı ve gerçekçi adımlar atan kişi olarak kalmış. Yok mu ortalığı sarsacak, koca bir çığlık atacak olan başka siyasetçiler ve devlet adamları?
